Mijn kersverse column-collega An-Sophie Mestach werkte onlangs een succesvolle Fed Cup-campagne af in Israël, het pad effenend voor meer Belgisch succes in de… Davis Cup?

Na de finale eind vorig jaar zal het voor onze Belgische mannenploeg wel even wennen zijn. Terug onderaan de ladder starten en dat tegen Kroatië. Zacht uitgedrukt: da ‘s geene cadeau. Marin Cilic, de Kroatische nummer één, staat net niet in de top tien van de wereld, heeft een sterke opslag en speelde een knappe Australian Open. Borna Coric (ATP-38): negentien jaar en een absoluut toptalent. Ik becommentarieerde Down Under een wedstrijd van hem en was danig onder de indruk. Die kerel kan tennissen.

Uiteraard kunnen onze Belgen dat ook, maar toch vrees ik dat de kwartfinale ver weg is. We missen bovendien Steve Darcis (ATP-137) en hopen dus (opnieuw) vooral op twee goede dagen van David Goffin (ATP-16). Die laatste die zijn agenda opnieuw aanpast aan de Davis Cup en dat zonder ook maar enige vorm van aarzeling, twijfel of protest. Dat siert hem en toont aan dat deze ploeg een (h)echt team is.

Sociaal beestje

Een rondje Fed Cup missen was voor mij ook nooit een optie. Meer nog: had je mij gevraagd naar de hoogtepunten van mijn seizoen, dan antwoordde ik resoluut met de woorden Fed en Cup. In een setting waarbij je een hele week in ploegverband leeft en op je teamgenoten bent aangewezen, voelde een sociaal beestje als ik mij als een vis in het water.

Ik heb fantastische herinneringen aan mijn deelnames. Zo zal ik onze halve finale tegen het Frankrijk van Yannick Noah in 1997 nooit vergeten. We speelden in Nice (en ‘we’, dat waren Dominique Monami, Els Callens en ondergetekende met Steven Martens als kapitein) en verloren (3-2, mijn excuses voor het verliezen van de twee enkelspelen). Toch zal die ontmoeting mij altijd bijblijven als één van de eerste keren dat de grens tussen ploeg en supporters vervaagde. Plots bleek er toenadering mogelijk tussen sporter en fan. Een goede zaak vond én vind ik dat. Zeker in het hedendaagse tennis komt dat de populariteit van de sport alleen maar ten goede.

Het spreekwoordelijke gat

Net omdat ik zo graag Fed Cup speelde, voelde ik mij in 99 serieus aan de kant geschoven. Het was toenmalig kapitein Ivo Van Aken die de piepjonge Justine Henin boven mij verkoos om tegen Nederland twee enkelspelen af te werken. Over het waarom kreeg ik geen uitleg en dus voelde ik mij serieus in mijn spreekwoordelijk gat gebeten. En nee, dat deed geen deugd, maar achteraf bleek Justine de juiste keuze te zijn geweest want we wonnen die partij vlot met 5-0.

Justine bewees ook haar waarde twee jaar later toen ze met Kim Clijsters, Els Callens en Laurence Courtois de finale van de Fed Cup won tegen Rusland. Een uniek moment voor het Belgische tennis, maar toch vooral opnieuw een pijnlijk moment voor mij. Op datzelfde ogenblik lag ik namelijk te zuchten en te puffen in het ziekenhuis. Je raadt het al: ik was aan het bevallen van de oudste (Obi als het ware). Toen ik op televisie een spandoek zag verschijnen met daarop felicitaties aan mijn adres, verzachtte dat de pijn wel… een beetje. 😉

Van matroos tot kapitein

Ik ben uiteraard zeer dankbaar dat ik zelf enkele jaren aan het roer van de Belgische Fed Cup-ploeg mocht staan. Eigenlijk is dat best grappig: eind jaren 90 in de ploeg met Justine als collega-speelster, enkele jaren later als haar coach. Samen met haar en alle andere speelsters heb ik mooie momenten beleefd in die jaren, maar eind 2011 vond ik het welletjes. Voor mij was het Fed Cup-verhaal rond en stoppen op een hoogtepunt leek mij een logische beslissing. Wist ik dat daar toen zo ‘n hetze rond gemaakt ging worden? Nee. Had Ann Devries mij opzij geschoven? Bijlange niet! Ik vond nu eenmaal dat ik niemand uitleg was verschuldigd over mijn beslissing, al had ik achteraf bekeken misschien toch iets beter moeten communiceren. Het publiek begreep niet wat er gaande was en wou antwoorden. Tja, wat moest ik zeggen? Het was alleszins mijn eigen beslissing en ik heb er nooit spijt van gehad. (Et voila, dat is bij deze ook uitgeklaard.)

Toegegeven: beslissingen nemen als kapitein… Dat was lastiger. Ik heb vaak nachten wakker gelegen, maar bij zoiets komt dan ook heel wat kijken: hoe kunnen de speelsters in kwestie om met hun (niet-)selectie? Hoe presteerden ze in het verleden voor de ploeg én… wat kunnen ze nog bijbrengen in de toekomst? Noem maar op! Speelsters en spelers vinden van zichzelf bovendien ALTIJD dat ze in vorm zijn en het verdienen om geselecteerd te worden. Een kapitein moet het overzicht behouden en goed kunnen communiceren. Het mooiste cadeau voor een kapitein is een duidelijke nummer één en twee in de ploeg hebben: weg selectieproblematiek.

Hoe zou een voetbaltrainer zoiets oplossen? Nu ja, voetballers denken al van jongs af aan collectief. Tennis is een individuele sport. Behalve wanneer het Fed of Davis Cup is. Dan voltrekt er zich iets magisch.

[alert type=”info” title=”Win tickets voor de Davis Cup”]Om mijn eerste column te vieren, geef ik tickets weg voor de Davis Cup-ontmoeting tussen België en Kroatië van 4 t.e.m. 6 maart in Luik. Het enige wat je hiervoor hoeft te doen is de Facebookpagina van Tennisplaza België liken, onderstaand bericht liken én openbaar delen. Stuur mij daarna nog een berichtje via de pagina van Tennisplaza België en laat me weten voor welke dag je graag een duoticket wil winnen. Ik heb één duoticket voor vrijdag, vier duotickets voor zaterdag en twee duotickets voor zondag in de aanbieding. Komend weekend kies ik de winnaars.
 
Veel succes!