Nick Kyrgios blijft tot de verbeelding spreken. Enkele dagen geleden vierde hij tijdens de ATP Cup zijn woede nog bot op één van zijn rackets, twee weken eerder ontpopte hij zich naar aanloop van datzelfde toernooi plots tot redder des brandend vaderland. Bad boy of held?
Augustus vorig jaar: op het toernooi van Cincinnati gaat Kyrgios in zijn wedstrijd tegen Karen Khachanov als een bezetene tekeer tegen de scheidsrechter. Wat volgt is een monsterboete van meer dan 100 000 euro en een voorwaardelijke schorsing van zestien weken. “Een schorsing is het enige wat bij zo’n figuur zal helpen”, wist lezeres Betty toen op onze Facebookpagina te vertellen. Heeft Betty gelijk?
Mijn kennis psychologie beperkt zich tot twee lesuurtjes in de opleiding Journalistiek en, hoewel ik op dat vak erg goed scoorde, ligt studeren intussen ettelijke jaren achter mij. Ik kan ook niet zeggen dat de Australiër tot mijn persoonlijke vriendenkring behoort, maar wil toch een poging wagen om zijn gedrag te kaderen. Dat Kyrgios zonder meer een bad boy zou zijn, weiger ik te geloven. Volgens mij is het gedrag van de 24-jarige jongeman niet zo zwart-wit te verklaren. Hij mag zijn imago dan wel tegen hebben, met het op poten zetten van een actie voor het welzijn van zijn landgenoten, koala’s en kangoeroes, bewijst hij alvast wel degelijk empathie in zich te hebben. Ik geloof ook dat zijn emoties omtrent de bosbranden die zijn thuisland teisteren oprecht zijn.
Waarom dan dat opmerkelijke gedrag op de baan? Vanwaar die arrogantie jegens bepaalde tennis collega’s? In de aanval gaan, is vaak de beste verdediging om werkelijke gevoelens te camoufleren. Als ik naar Kyrgios kijk, zie ik een onzekere persoonlijkheid die bovenal snakt naar bevestiging. Bevestiging van o.a. het publiek. Hij wil zichzelf (kunnen) zijn en heeft lak aan het tenniswereldje. Niet aan de sport zelf, wel aan de zweem van schone schijn die rond het tennis hangt. En van daaruit rebelleert hij en zet hij zich af tegen het zogenoemde establishment. Tegen de elite. Tegelijk laat hij uitschijnen dat het hem allemaal geen moer kan schelen, maar ik kan niet geloven dat hij dat meent. Daarvoor tennist hij te graag.
Aandacht en appreciatie
Ik ben er trouwens van overtuigd dat de afkeer van het publiek Kyrgios echt wel raakt, wat hij ook moge beweren. Hij wil aandacht en appreciatie. Dat hij dat niet krijgt, maakt hem gefrustreerd en resulteert in incidenten die intussen niet meer op twee handen te tellen zijn. Zo ziet hij meteen ook bevestigd wat volgens hem waarheid is. “Zie je wel dat men mij niet afkan, zie je wel dat de wereld tegen mij is?”
Hem straffen voor zijn daden is logisch en een statement dat de ATP niet anders kon dan maken. Is het daarmee opgelost? Dat lijkt mij weinig waarschijnlijk, Betty. Daarvoor is het probleem fundamenteler en heeft hij meer (professionele) begeleiding nodig. Zijn initiatief om een Australië in nood te helpen, kon tot dusver op veel bijval rekenen. Een opsteker dat hopelijk een positief effect in mindset teweeg zal brengen. Eindelijk krijgt hij de appreciatie waar hij zo naar verlangt. Na al die tijd wordt hij erkend voor zijn daden én als mens.
Kyrgios probeert trouwens al jaren stiekem te bewijzen dat hij een wereldverbeteraar is. Hij stichtte de NK Foundation, een organisatie die zich inzet voor kansarme kinderen. Dat hij goed met kinderen overweg kan en ook graag in hun aanwezigheid vertoeft, heeft hij trouwens al op menig Kids Day evenement bewezen.
Held
Tot slot nog dit: waar hij voor velen niet minder dan krapuul is, dragen veel jeugdige tennisfans Kyrgios op handen. Zij zien in hem een ware held, een rebel die ze graag zelf ook zouden willen zijn. Een rebel die bovendien goed in de markt ligt bij het andere geslacht. Denk maar aan tennisbabes Ajla Tomljanovic, Eugenie Bouchard en Amanda Anisimova. Daarenboven geeft hij kleur aan het circuit. Dankzij hem valt er – ook in de rand – wat te beleven. Iets wat hem dan weer kan sterken in het idee dat hij goed bezig is en vooral niet moet veranderen. Maar dat kan op termijn ook een rolletje worden. Eentje zonder opgekropte woede en zonder verscheurende twijfel over welke richting hij z’n leven wil laten uitgaan.
Feit is dat Kyrgios al jaren worstelt met demonen, maar ik ben er heilig van overtuigd dat tijd raad kan brengen. Wanneer hij zich beter/goed laat omringen, heeft hij nog een mooie carrière in het verschiet. Verging het ene Roger Federer jaren geleden niet min of meer hetzelfde? Ook de Zwitser had massa’s potentieel, maar wist met zichzelf vaak geen blijf en sloot geen wedstrijd af zonder kapotgeslagen racket of explosie aan agressie. Hij werd echter goed en professioneel omringd en zag na verloop van tijd zelf in dat zijn gedrag op de baan not done was.
Ik hoop voor de Australiër dat hij de woede en angst die hij in zich heeft in de toekomst leert ventileren op een constructieve manier. Het zal niet alleen hemzelf als persoon, maar ook zijn en het tennis in het algemeen ten goede komen. Het potentieel dat hij met zich meedraagt, is iets waar elke tennisliefhebber alleen maar respect voor kan opbrengen. Met de juiste omkadering en een iets andere mindset bereikt Kyrgios in geen tijd de top tien van de wereldranglijst. En hij zal er daardoor niet minder aantrekkelijk op worden voor zijn vrouwelijke collega’s, daar ben ik zeker van. Wat jij, Betty?
Dit bericht bekijken op Instagram
Im just a soul with good intentions that pushes out positive energy. #daybyday
[alert type=”info” title=”Zelf een mening?”]Wil jij ook je mening kwijt over iets in het tennis? Kruip in je pen en stuur je opiniestuk naar info@tennisplaza.be.[/alert]
