Het blijft een interessant gegeven, de Davis Cup. Ook op dag 2 van de finale leerden we weer heel wat dingen bij.
1. Koud, kouder, koudst
Op dag 1 leerden we al dat het koud is in voetbalstadia, barkoud zelfs. Maar wat we niet verwachtten was dat het op dag 2 zelfs nóg kouder was. De terrasverwarmers pas te laat aangestoken waarschijnlijk, en buiten ook nog een paar graadjes kouder. Menig supporter zat dan ook te rillen, vooral tijdens de pauzes wanneer de deuren naar buiten openden. Gevoelstemperatuur: – 10°C.
2. De Fransen leren supporteren (en dat is nodig)
Ongetwijfeld als een gevolg van de koude, waren de Franse supporters op dag 2 wel van de partij. Ditmaal wisten ze wel hoe ze lawaai moesten maken, al was dat waarschijnlijk enkel om zichzelf warm te houden. Yannick Noah schreef het dan weer toe aan een heuse mediacampagne, aangezien er heel wat kritiek in de Franse kranten was gekomen op het makke gedrag van de Franse supporters. Hoe het ook zij, het Franse publiek kan nog heel wat leren van de Belgen. Zo duurde het een dikke twee uur voordat ze doorhadden wat ze moesten doen om de wave die het Belgische publiek al van bij het begin van de match probeerde op te starten, te doen slagen. Ook het nut van de Franse vlaggetjes die massaal uitgedeeld worden, blijkt onduidelijk. Geen idee wat er wel mee gedaan wordt, maar ze laten wapperen tijdens de match is in elk geval niet de voorkeursactiviteit.
3. Emoties, emoties, emoties
Davis Cup is vooral emoties. Pure blijdschap, opluchting en stress, maar ook ontgoocheling, ontnuchtering en verdriet om gemiste kansen. Vooral Ruben Bemelmans had er op dag 2 last van. Tijdens de match laaiden de emoties al hoog op, waardoor het al snel een wat wisselvallige partij werd voor Bemel. Maar na de match kon hij zijn emoties niet meer te baas. De tranen vloeiden over zijn wangen, en partner in crime Joris De Loore moest hem troosten. Ook in de persconferentie was er vooral een diep ontgoochelde Bemelmans te zien. Het hart van menig supporter brak.
4. Johan Van Herck is een held
Het zou makkelijk zijn om het verlies toe te schrijven aan het missen van kansen. De Belgen kregen ook heel wat kansen in hun dubbelpartij, maar het siert kapitein Van Herck dat hij niet voor die makkelijke optie koos. Nee, als een vaderfiguur ontfermt hij zich over zijn spelers en beschermt hij hen tegen al het kwade om hen heen, zelfs tegen de kwade persberen. Van Herck staat altijd pal achter zijn jongens, tilt ze naar een hoger niveau en blijft tot in het oneindige in hen geloven. Niet voor niets is zijn slogan #ImpossibleIsNothing. Met die positieve ingesteldheid trok hij zijn ploeg al twee keer naar de finale, en het is enkel met dat positivisme dat de Belgen nog kans maken op de ommekeer en de titel in Rijsel. Het mag dan ook duidelijk zijn, Van Herck verdient de titel van Coach van het Jaar dubbel en dik. Meer nog, Van Herck is een held.
5. De Loore floreert voor een vijandig publiek
Onder de indruk; dat was het algemene gevoel over de prestatie van De Loore. Al een tijdje uit door een blessure, maar wat speelde hij een knappe match met enkele prachtige punten. Waar Bemelmans nerveus wordt van stresssituaties, floreert De Loore. Tot tweemaal toe sloeg hij een bal tegen Pierre-Hugues Herbert, al was dat niet met opzet. Tot tweemaal toe kreeg hij daardoor het voltallige Franse publiek over zich heen. Tot tweemaal toe werd hij uitgefloten en overrompeld door boe-geroep. En wat doet De Loore op zo’n moment? Hij overstijgt zichzelf. Hij slaat aces, speelt slim en maakt de knapste punten. En dat voor een relatief onervaren speler, ook wij zijn onder de indruk.
6. De bromance van David Goffin en Herbert is volkomen logisch
Herbert is bij het grote publiek niet zo heel bekend, maar is wel één van de allerbeste vrienden van onze Goffin. En na dag 2 snappen we die bromance. Die jongens zijn uit hetzelfde hout gesneden. Ze zijn beiden bescheiden, staan met de voetjes op de grond en komen voor de buitenwereld wat introvert over. Maar toch staan ze beiden klaar om al eens een grap uit te halen, om met zichzelf te lachen en zijn ze gewoon oppersympathiek. Als je op zoek bent naar #FriendshipGoals, kijk dan even bij die twee gasten.
7. De Belgen zullen wederom hun vechtlust nodig hebben
We hadden het graag anders gezien. Het was ook bijna anders geweest. Maar in the end mocht het toch niet zijn. Niet België, maar Frankrijk kwam op een 2-1-voorsprong. Niets onoverkomelijks, maar aangenaam is iets anders. Misschien hebben de Belgen dit wel nodig. Het zou niet de eerste keer zijn dat ze van een 2-1-achterstand terugkomen om de winst te pakken. Denk maar aan de halve finale tegen Australië. De halve finale tegen Argentinië twee jaar geleden was zo mogelijk nog heroïscher. Vechtlust hebben de Belgen dus wel, de vraag is alleen of dat genoeg gaat zijn tegen een ontketend Frankrijk, met Jo-Wilfried Tsonga op kop. To be continued…
