Het gaat niet goed met de Zwitserse Davis Cup-ploeg. Aan de vooravond van hun eerste ronde-partij tegen België werd bekendgemaakt dat Yann Marti, hun hoogst gerangschikte speler, uit de ploeg werd gezet.

23 november 2014: Roger Federer (ATP-2), who else?, wint het beslissende punt voor Zwitserland en kroont zijn land voor het eerst in zijn geschiedenis tot Davis Cup-kampioen. Meteen vult hij daarmee nog een van de weinige leemtes in zijn palmares op. Samen met Stanislas Wawrinka (ATP-7) vormde hij een ijzersterk en bijna onoverwinnelijk duo die de hele equipe droeg: de Zwitserse tennisgoden.

5 maart 2015: de dag voordat Zwitserland voor de eerste keer als titelverdediger aan een nieuw seizoen Davis Cup begint. Federer en Wawrinka pasten, want hadden na al die jaren eigenlijk alles gewonnen wat er te rapen viel in de Davis Cup. De uitdaging was weg, en dus gunden ze zichzelf liever wat extra rust. Nummer drie Marco Chiudinelli (ATP-237) ligt in de lappenmand en zo vond coach Severin Lüthi zich plots met de handen in het haar. Nog één top 300-speler, Yann Marti (ATP-292), kon hij oproepen.

[otw_shortcode_quote border=”bordered” border_style=”bordered”]Tegenstander België mist dan misschien kleppers als Federer of Wawrinka, maar heeft met tien mannen wel meer dan dubbel zoveel top 300-spelers.[/otw_shortcode_quote]

Tegenstander België mist dan misschien kleppers als Federer of Wawrinka, en kan zelfs niet helemaal op een geblesseerde David Goffin (ATP-21) rekenen, maar heeft met tien mannen wel meer dan dubbel zoveel top 300-spelers. Moeilijk werd de beslissing van Lüthi echter niet. Als hij wou vermijden om een zekere Sandro Ehrat (ATP-685), in 2013 nog op een whopping 295ste plaats, op te roepen, moest hij gewoon de volgende drie mensen op rankings binnenhalen. En zo gebeurde: Adrien Bossel (ATP-321), Henri Laaksonen (ATP-344) en Michael Lammer (ATP-576) werden aan het team toegevoegd. Een ploegje van vier nobele onbekenden die als ze hun punten samen leggen ergens nipt boven Ruben Bemelmans (ATP-132) zouden uitkomen.

Ondertussen had iedereen al ongeveer de hoop op een Zwitserse overwinning opgegeven, Lüthi de teamcaptain incluis. Een teneergeslagen Zwitser sprak zelfs niet meer over winnen, maar over ‘meekunnen’ met België. Ook het nieuws dat Goffin niet fit genoeg was om aan te treden (zou hij fitter geweest zijn als Federer of Wawrinka hem in de ogen zouden kijken?) kon de hoop niet doen opleven.

[otw_shortcode_quote border=”bordered” border_style=”bordered”]Kleine etter Laaksonen werd in eerdere edities al uit het Zwitserse team geweerd.[/otw_shortcode_quote]

Tot overmaat van ramp zitten ze in het Zwitserse team ook nog met een serieus sfeerprobleem. Kleine etter Laaksonen werd in eerdere edities al uit het team geweerd door zijn gedrag op en naast het veld, en vooral ook tegenover Wawrinka en Federer die daar blijkbaar niet mee konden lachen. Om begrijpelijke redenen kon Lüthi hem deze keer echter niet opnieuw thuislaten – en eerlijk is eerlijk, iedereen verdient wel een tweede kans, dat kreeg die andere driftkikker, Bernard Tomic, toch ook? Maar achter de schermen was er blijkbaar nog veel meer aan de hand.

Dat werd tijdens de loting voor het duel pijnlijk duidelijk. Lüthi koos namelijk niet voor zijn hoogst gerangschikte Marti, maar ging voor Lammer en probleemkind Laaksonen, de twee laagst geklasseerde uit de selectie. Die laatste is niet eens zo’n verrassing, want hij heeft – met alle respect – op zijn 22 al een mooiere carrière bij elkaar geslagen dan zijn drie teamgenoten samen. Hét probleem voor Marti was echter dat hij gepasseerd werd door Lammer, toch bijna driehonderd plaatsen lager gerangschikt. Ervaring kreeg voorrang op ranking, aldus de coach, en dat schoot bij Marti in het verkeerde keelgat.

[otw_shortcode_quote border=”bordered” border_style=”bordered”]Ervaring kreeg voorrang op ranking en dat schoot bij Marti in het verkeerde keelgat.[/otw_shortcode_quote]

Ook wel ergens begrijpbaar. Vraag blijft namelijk hoeveel ervaring je opdoet van op de bank te zitten. Vijftien keer werd Lammer al geselecteerd voor de Zwitserse ploeg. Alles samen speelde hij maar elf partijen, waarvan drie dubbels en één enkelpartij er toe deden. Tot overmaat van ramp kon hij naast zijn dubbelpartijen slechts één van zijn acht singles winnen. Ook op de rankings was hij nooit een echte hoogvlieger, met als orgelpunt nummer 150 in 2009. Het feit dat Lammer in de oertijd van 2000 op het juniorencircuit ooit eens de maat nam van Darcis is dan misschien nog de beste reden om hem op te stellen.

Marti had in elk geval een serieuze klap geïncasseerd en kon zijn emoties moeilijk bedwingen op de persconferentie. Op zo’n momenten zegt een mens natuurlijk niet de verstandigste dingen en dus vertelde hij aan de verzamelde pers wat hij echt vond, of toch een propere versie daarvan. Hij voelde zich gepasseerd en had het gevoel dat de coach geen vertrouwen in hem had. Dat vond die coach dan weer te ver gaan, en dus besloot hij samen met de Zwitserse tennisfederatie om stappen te ondernemen.

[otw_shortcode_quote border=”bordered” border_style=”bordered”]Hoe een onthoofde, onthoofde Zwitserse selectie opnieuw onthoofd werd.[/otw_shortcode_quote]

Yann Marti werd uit het team gezet en kan meteen zijn koffers pakken om vrijdag, nog voor het duel start, terug richting huis te vertrekken. Of hoe een onthoofde, onthoofde Zwitserse selectie opnieuw onthoofd werd. Mocht het niet echt gebeurd zijn, dacht je waarschijnlijk dat je het script van een platvloerse soap aan het lezen was. Maar ondertussen loopt komend weekend de Country Hall in Luik echter wel vol voor een duel tussen België en Zwitserland in de eerste klasse van de landencompetitie. Zij betaalden allemaal hun ticket in de hoop een beklijvend duel te zien tussen twee top 10-spelers en een jonge Belgische wolf. Winnen was niet eens prioritair, mooi tennis daarentegen wel. In de plaats krijgen ze de nummers 103 en 132 tegen twee nietszeggende Zwitsers.

Die Zwitsers kunnen zich voorlopig echter nog troosten met de gedachte dat in sport alles kan gebeuren, maar mochten Darcis, Bemelmans en Desein (ATP-154) volgend weekend de boot in gaan, dat vergaat meteen ook de volledige mannelijke tennissport in ons landje. Geen enkel excuus zal goed genoeg zijn om een nederlaag te verantwoorden tegen een flets en onvolledig Zwitserland. Een Zwitserland dat op iets meer dan drie maanden van de top naar de bodem afzakte.