Wimbledon 2016 is nog maar amper gestart, maar hét verhaal waar iedereen het over heeft zal nog enkele jaren meegaan. Een echt feel good story, zo sprookjesachtig dat je het niet zou geloven als je niet zeker wist dat het echt gebeurd is. Ontmoet Miracle Man Marcus Willis.

Er was eens een 25-jarige Brit, Marcus Willis, die hield van tennissen en er niet zo slecht in was. Zijn grote droom: niet een Grand Slam winnen, niet het meeste geld binnenrijven, maar wel ooit eens op het heilige gras van Wimbledon spelen en dan nog liefst tegen levende legende Roger Federer. Het enige probleem? Willis bleek jammerlijk niet goed genoeg om het helemaal tot Londen te schoppen.

Hij deed nochtans zijn best. Hij trainde hard en probeerde zijn potentieel te benutten. Hij startte op 15-jarige leeftijd op het professionele circuit met enkele Futures-toernooien in eigen land. Vanaf zijn eerste match daar werd echter al snel duidelijk dat hij een buitenbeentje was, het eendje dat niet bij de andere eendjes paste. Zowel zijn speelstijl als zijn fysieke voorkomen gingen tegen de heersende stroom in de tenniswereld in. Willis ruilt maar wat graag zijn geslagen backhand én forehand in voor een extreme slice. Hij houdt van serve & volley. En hij doet het allemaal op een nogal relaxte, ongeconcentreerd lijkende manier. Hij viert en rouwt samen met het publiek en beantwoord gewoon hun vragen terwijl hij op het veld staat. Tel daarbij het feit dat hij het type man is waar een doorsnee David Goffin onzichtbaar achter wordt indien hij er achter gaat staan. 1,91 meter groot en met een slordige 115 kilo niet meteen wat je verwacht van een hedendaagse tennisser die snel en wendbaar hoort te zijn.

Na tien jaar proberen en alles te geven – met een piek op plaats 322 in 2014 en een verzameld kapitaal van een dikke $ 95 000 – had hij het wel gehad. Geldproblemen een een terugval naar plaats 722 deden hem opgeven op het spelletje waar hij zo van houdt. Hij kreeg een job als coach aangeboden in de VS en had toegezegd. De tenniswereld zei hij nog niet vaarwel, maar de tijden waarin hij alles moest opgeven om zelf op het terrein te komen, liet hij achter zich. Einde van de professionele tenniscarrière van Marcus Willis.

Althans, dat is wat er gebeurde totdat er een prinses in het verhaal kwam: het verhaal kreeg een onverwachte wending. Hoewel onverwacht… In 2004 werd een gelijkaardig verhaal al eens verteld. Alleen, dat was in de film Wimbledon en was bovenal fictie. In de film plant de verbitterde tennisser Peter Colt (gespeeld door Paul Bettany) om er helemaal mee te stoppen nadat hij zijn ambities niet kon waarmaken en de verwachtingen van een teleurgestelde natie van Britse supporters niet kon inlossen. Hij beslist echter om nog één allerlaatste keer aan het mythische toernooi van Wimbledon mee te doen. Niemand gelooft echter nog in hem en zelfs de pers is niet meer geïnteresseerd. Zijn carrière lijkt dan ook een stille dood te gaan sterven tot hij de jonge, ambitieuze tennisster Lizzie Bradbury (Kirsten Dunst) ontmoet en hopeloos verliefd wordt. Ze starten een turbulente relatie waarin de liefde Colts carrière nieuw leven weet in te blazen.

Terug naar Willis, de hedendaagse Colt: een tennisser die zijn ambities heeft laten varen, klaar om zijn carrière op te geven. Maar toen gebeurde het. Op een avond uit met vrienden kwam hij plots Jennifer Bate, een tandarts en alleenstaande mama van twee, tegen. Het klikte meteen en ze spendeerden een aangename avond samen. “Liefde op het eerste gezicht” zouden ze er later over zeggen. Willis vertelde Bate zijn levensverhaal: tennisser die zijn ambities opborg, motivatie verloor en naar Amerika zou verhuizen om te coachen. Initieel geloofde Bate hem niet eens, maar ze wist hem wel te overtuigen om niet meteen naar de VS te verhuizen, niet nu ze elkaar net hadden leren kennen. Ze overtuigde hem om hen een kans te geven. Ze geloofde in hun relatie, ze geloofde in hem en zijn tenniscarrière. Maar vooral: ze leerde hem terug in zichzelf te geloven. En uiteindelijk wist ze hem alsnog aan te zetten om zijn carrière toch nog een kans te geven.

Op het laatste nippertje schreef hij zich in voor het pre-kwalificatietoernooi van Wimbledon (de winnaar daarvan krijgt een wildcard voor de echte kwalificaties). Zijn 722ste plaats op de ranking bleek net voldoende te zijn om nog te mogen meedoen. Als laagst gerangschikte speler startte hij aan zijn tocht richting droom, aan zijn tocht richting Wimbledon. Hoewel hij 25 kilo was afgevallen, bleef hij met zijn nog steeds aan de brede kant zijnde uiterlijk en speciale speelstijl het vreemde eendje. Toch was er iets veranderd: hij had de liefde gevonden en had nu iemand die onvoorwaardelijk tot het einde der tijden in hem zou geloven.

Blijkbaar maakt dat een verschil. Tegen alle verwachtingen in stuntte Willis in het pre-kwalificatietoernooi en als de Britse nummer 23 wist hij verrassend de felbegeerde wildcard uit de brand te slepen. Maar ook daar stopt zijn sprookje niet. In de échte Q‘s bleef hij op zijn elan verder gaan en zette hij achtereenvolgens de nummers 99, 203 en 228 opzij. Daardoor mocht hij zich als laagst gerangschikte speler gaan opmaken om op de hoofdtabel in actie te komen, a dream coming true.

How to 'willbomb' #Wimbledon, by @Willbomb90 himself #MarcusWillis https://t.co/hvwg32lrlK

— BBC Tennis (@bbctennis) June 28, 2016

Op maandag was het dan zo ver: hij mocht startten op het heilige gras. Inzet van zijn eerste ronde-partij: naar alle waarschijnlijkheid een tweede ronde tegen niemand minder dan, jawel, Roger Federer. Willis genoot van de plotse steun van de honderden Britten. Hij genoot van de sfeer op het veld, maar bleef vooral zichzelf. Een constante smile op zijn gezicht verraadde dat de dag sowieso al niet meer stuk kon. Maar nog steeds stopte het niet: Ricardas Berankis, de nummer 54 van de wereld, had geen idee wat hij moest doen met al die lage sliceballen van de Brit. Hij spendeerde bijna twee uur met het zoeken naar een oplossing, maar vond er uiteindelijk geen. Het was Willis die alweer voor de stunt zorgde en Berankis in straight sets uit het toernooi knikkerde.

Some of these shots from Marcus Willis 👌 What a fairy tale! https://t.co/KnDNSUbUBv

— BBC Tennis (@bbctennis) June 27, 2016

Marcus Willis😄😄😄😄😄😄 how good is that!

— Andy Murray (@andy_murray) June 27, 2016

https://twitter.com/ESPNTennis/status/747491209019535360

Even later wist ook Federer zich voor de tweede ronde te plaatsen en zo komt de absolute droom van Willis op woensdag alsnog uit: in Wimbledon tegen Federer spelen. Of hoe het opgeven van je ambities en dromen je de mooiste momenten uit je leven kunnen doen missen.

QUESTION: "How do you feel about potentially facing Federer?"
WILLIS (smiling): "I am not sure he can play on grass" pic.twitter.com/tsv8zzPdMa

— Wimbledon (@Wimbledon) June 27, 2016

"Now your boyfriend could face… Roger Federer!" What a story… #Wimbledon https://t.co/Zf3V9Ts8Zj

— BBC Tennis (@bbctennis) June 27, 2016

Willis liet ondertussen al weten dat hij zeker nog wel even doorgaat. Met het geld dat hij op Wimbledon al verdiende (al minstens £ 50 000, een slordige € 65 000) wil hij zijn retour op het circuit bekostigen. Hij weet nu naar eigen zeggen dat hij het kan en dat hij in zichzelf moet blijven geloven, iets wat een stuk makkelijker is met ene mevrouw Bate aan zijn zijde.

Wordt ongetwijfeld vervolgd en wel vanaf woensdag.