Na haar eerste grandslamtitel in Melbourne blikt de Amerikaanse Madison Keys (WTA-14) terug op de lange weg die haar, met de nodige ups en downs, tot grandslamkampioene heeft gemaakt.

“Ik ben echt trots op mezelf”, opent Keys, die in 2017 al eens een grand slam-finale op de US Open bereikte. “Ik heb niet altijd geloofd dat ik weer in deze situatie zou kunnen komen. Dus het feit dat het me is gelukt en dat ik deze keer heb gewonnen, betekent alles voor mij.”

Keys was pas 19 toen ze voor het eerst in de halve finale van een Grand Slam stond, toevallig ook op de Australian Open. De media en fans creëerden van de ene op de andere dag torenhoge verwachtingen. “Vanaf jonge leeftijd had ik in mijn hoofd dat als ik geen Grand Slam zou winnen, ik niet zou hebben bereikt wat mensen van mij verwachtten. Dat was een zware last om mee te dragen”, geeft Keys toe. “Ik geloof dat alles met een reden gebeurt. Ik heb veel moeilijke dingen moeten overwinnen. Ik moest in de spiegel kijken en werken aan de interne druk die ik mezelf oplegde.”

Madison Keys: “Trots op mezelf en carrière”

Zaterdag werd Keys’ harde werk eindelijk beloond met een knappe overwinning op Aryna Sabalenka (WTA-1). Maar ook bij een nederlaag zou de Amerikaanse met opgeheven hoofd verder zijn gegaan. “Ik heb een punt bereikt waarop ik trots was op mezelf en mijn carrière, ongeacht of ik een Major zou winnen of niet. Ik had vrede met de mogelijkheid dat het niet zou gebeuren. Het loslaten van die discussie met mezelf gaf me de ruimte om echt goed te tennissen en uiteindelijk deze grandslamtitel te winnen.”

De inmiddels 29-jarige Keys voelde al op jonge leeftijd de druk van verwachtingen, al toen ze 11 of 12 jaar oud was. “Het was bedoeld om een gevoel van zelfvertrouwen op te bouwen. Maar naarmate je ouder wordt, vraag je je steeds meer af: zal het ooit gebeuren of niet? (een Grand Slam winnen, n.v.d.r.) Wat begon als iets positiefs, veranderde in iets dat meer leek op paniek: waarom lukt het me niet? En als het me nooit lukt, word ik dan als een mislukking gezien?”

Therapie als redding

Uiteindelijk overwon Keys de druk, maar daar had ze wel hulp bij nodig. “En veel therapie. (lacht) Ik moest eerlijk tegen mezelf zijn, om hulp vragen, met iemand praten, en niet alleen over tennis, maar ook over hoe ik mezelf zag. Het is heel ongemakkelijk, maar ik zou nu niet met de pers kunnen praten als ik dat allemaal niet had gedaan.”

Keys’ mentale vooruitgang uitte zich geleidelijk ook op de baan. “Vroeger, als ik me nerveus voelde op de baan, dacht ik: “Oh nee! Nu ga ik slecht spelen.” Ik raakte in paniek. Nu kan ik nerveus zijn en toch goed spelen, omdat die twee samen kunnen gaan. Ik ben gestopt met het verdringen van mijn gevoelens en doen alsof ze er niet zijn. Ik accepteer ze en zeg tegen mezelf dat het oké is, dat het volkomen normaal is om ze te hebben.”