Emmanuelle Girard (WTA-1149) verliet op 14-jarige leeftijd haar thuis op het Franse eiland Réunion om in Frankrijk een topsportopleiding te volgen. Daar werd haar droom om nummer 1 van de wereld te worden snel overschaduwd door psychologisch misbruik van haar trainer.
In een interview getuigt Girard nu openlijk over hoe ze vier jaar lang werd geïsoleerd, vernederd en emotioneel mishandeld. “Alles leek eerst perfect, maar na enkele maanden toonde hij zijn ware gezicht.”
Droom wordt nachtmerrie
“Toen ik de kans kreeg om vanuit La Réunion naar een groot CREPS (Centre de ressources, d’expertise et de performance sportive, een Frans sportcentrum dat jonge atleten intensief begeleidt en traint met het oog op topsportprestaties, n.v.d.r.) in Frankrijk te gaan, twijfelde ik geen seconde”, opent Girard. “Hoewel het klimaatverschil enorm was, van 35 graden naar temperaturen onder het vriespunt, trok ik er met volle overtuiging naartoe. Maar al snel belandde ik in een nachtmerrie.”
Volgens Girard, die intussen 25 is, waren de trainingssessies met haar voormalige coach pure angstmomenten: “Ik mocht geen fouten maken. Bij de minste vergissing werd ik uitgescholden en vernederd. Tranen waren verboden, emoties tonen mocht niet.”
Ook buiten de baan was het leven van Girard een hel: telefoons werden gecontroleerd, sociale contacten beperkt en haar privé-leven werd obsessief gemonitord. “We mochten niet eten wat we wilden en om 21u30 moesten we onze telefoon uitschakelen. Hij belde ons dan willekeurig op, en als er een telefoon overging, kregen we de dag nadien een donderpreek voor de hele groep en moesten we onze telefoon een week lang afgeven. Het leek echt op een sekte. Hij probeerde ons volledig naar zijn hand te zetten.”
(lees verder onder de Instagrampost)
Angstcultuur en intimidatie
Het dieptepunt beleefde de Franse tijdens toernooien, waar emotionele afrekening dagelijkse kost was. “Na een nederlaag werd ik soms verplicht om twee dagen alleen op mijn kamer te blijven eten. Zelfs bij goede prestaties werd ik vernederd en uitgescholden.”
Girard beschrijft hoe haar trainer voortdurend haar zelfvertrouwen ondermijnde en haar manipuleerde met angst en onzekerheid: “Hij vertelde me constant dat ik zonder hem niets waard was.”
Girard probeerde weg te gaan, maar werd telkens emotioneel onder druk gezet om te blijven. “Tijdens toernooien belde ik vaak huilend naar mijn ouders, maar zij beseften niet wat er écht gebeurde, ze zaten aan de andere kant van de wereld. Ze vertrouwden volledig op de trainer als expert.”
“Na enkele maanden ging ik naar een psychologe van het CREPS, iets wat ik voordien nooit nodig had gevonden. Maar door de constante druk en het misbruik voelde ik me gedwongen om hulp te zoeken. Ze raadde me aan om te vertrekken. Ze wist alles. Tegen mij en de andere meisjes van mijn leeftijd zei ze dat we moesten vluchten. Maar hij had zo’n greep op mij dat ik het niet kon.”
Ondanks de hel waarin ze leefde, voelde Girard zich schuldig tegenover haar trainer. “Hij had me immers de kans gegeven om naar Europa te komen, en ondanks zijn gedrag boekte ik vooruitgang. Ik dacht dat dit de prijs was die ik moest betalen. Hij deed me geloven dat ik zonder hem niets voorstelde.”
Pas toen ze op 17-jarige leeftijd met een andere coach werkte, besefte ze hoe toxisch haar omgeving was geweest. Toch duurde het nog een jaar voor ze definitief vertrok. “Toen ik eindelijk zei dat ik wegging, ontplofte hij. Hij gooide mijn spullen naar buiten en schreeuwde dat ik niets waard was zonder hem.”
(lees verder onder de Instagrampost)
Trauma
Vandaag kampt Girard nog steeds met de gevolgen. Ze ontwikkelde ernstige eetstoornissen en worstelt met haar zelfvertrouwen en mentale gezondheid. “Ik heb het gevoel dat hij mijn droom heeft stukgemaakt. Ik was een harde werker, ik had dromen. Dit alles heeft me van binnenuit gebroken.”
Toch hoopt de Franse met haar getuigenis andere jonge sporters te behoeden: “Het is geen probleem als mensen hard zijn. Discipline is essentieel in topsport, maar mishandeling en vernedering mogen nooit getolereerd worden.”
