Bijna top 200 en winnaar van twee ATP Challengertoernooien in het dubbelspel: Stefan Wauters behoorde midden jaren 2000 tot de Belgische tennistop.
Anno 2023 werkt hij in de beenhouwerij van zijn ouders en staat tennis op een laag pitje. Toch vond Tennisplaza de sympathieke Sint-Niklazenaar op Tennisclub Beckhand in Beveren, waar hij sporadisch lesgeeft en een balletje komt slaan. Vandaag en komende donderdag deelt Wauters met ons de mooiste momenten, maar ook uitdagingen die zijn professionele carrière tekenden. Hij vertelt over zijn ervaring als sparringpartner van Kim Clijsters en geeft als extraatje zijn visie over het huidige (Belgische) circuit.
Vandaag neemt Wauters ons echter allereerst mee op… routine.
“Op woensdagvoormiddag ben ik soms op Beckhand als ik mijn kinderen afzet aan school. Dan geef ik tennisles. Op donderdagavond probeer ik af te spreken om zelf te tennissen”, opent Wauters. Tijdens de wintermaanden speelt hij dan weer op tennisclub De Jasmijn, wat voor hem als Sint-Niklazenaar praktischer is: “Dat is dichter bij de beenhouwerij.”
De drang om te tennissen blijft, maar de (nog steeds maar) 41-jarige Wauters geeft toe dat de combinatie met zijn werk niet altijd even vanzelfsprekend is. “Door het hebben van een gewone job hoopte ik om weer meer tijd te hebben om te spelen, maar het komt er niet van. Af en toe padel ik wel eens, maar dan is het natuurlijk weer moeilijk om met vier tegelijk af te spreken.” Wauters speelt ook interclub bij onze noorderburen in Nederland. “Ik probeer te trainen en bij momenten wedstrijden te spelen, maar uiteindelijk loopt ook dat stilaan op zijn einde. Desondanks heb ik het voornemen om ooit terug meer te spelen.”
(lees verder onder de Instagramposts)
Nood aan team om eenzaamheid tegen te gaan
“Ik heb een punt gezet achter mijn carrière in 2008. Ik ben blij dat ik het gedaan heb en heb daar zeker geen spijt van. Het reizen, veel alleen zijn… dat was niet gemakkelijk. In groep is dat plezanter. Na een tijdje voelde ik dat ik aan mijn plafond zat en ik er niet meer kon uithalen. Dat was voor mij het moment waarop ik wist dat het tijd was om ermee te stoppen.”
Wauters speelde nog enkele jaren interclub in België en bleef toernooien spelen, gecombineerd met lesgeven. De sport liet hem met andere woorden niet los. “Ik merkte wel dat ik steeds minder op de hoogte was van wat er allemaal in de tenniswereld gebeurde. Vroeger kende ik de spelers beter door ze te zien spelen of er zelf tegen uit te komen. Van de nieuwe generatie ken ik veel minder spelers. Ik was ook maar 25 jaar toen ik het internationaal voor bekeken hield.”
De eenzaamheid op het professionele circuit heeft Wauters nooit echt bewust ervaren, maar op het moment dat zijn ranking wat daalde – hij zakte naar de 300e positie – voelde hij toch een kentering. “Er is niemand die het voor jou gaat doen. In tennis ben je heel hard op jezelf aangewezen.”
Belgische kliekjes
Gelukkig had Wauters op de tour wel Belgische vrienden (of kliekjes, zoals hij het zelf noemt) met wie hij ook goed opschoot naast het veld. “In mijn tijd waren er ongeveer vijftien profs op allerlei niveaus, dus we speelden vaak samen op verschillende toernooien. Wij hadden zo niet die vaste spelers waarmee we optrokken.”
“In 2006, toen ik mijn career high bereikte (ATP-212, n.v.d.r.), reisde ik veel met Steve Darcis. Bij AFT, de Waalse Tennisfederatie, deelden we een coach. We hebben in dat jaar veel toernooien samen gespeeld en dat werkte. Darcis is toen doorgebroken en dat maakte die manier van werken dan wel weer moeilijker.”
“Grotere tennislanden zoals Frankrijk of Duitsland zijn vaak beter georganiseerd omdat ze in groepjes met coaches kunnen reizen. Op dat vlak was het in België in mijn tijd niet simpel. Een goede begeleiding is iets wat echt helpt, zeker bij jongere spelers. Als je hetzelfde niveau hebt, samen traint en samen de toernooien kan afschuimen, haal je het beste in elkaar naar boven.”
(lees verder onder de Facebookpost)
Meer aandacht voor ATP Challenger Tour
“Vroeger verschenen er vooral in kranten artikels over de toppers, meestal tijdens Grand Slams. De Belgische subtoppers moesten het doen met een kleine vermelding op het einde van die artikels. Daartegenover viel het mij op dat het lokale tennis wél veel aandacht kreeg. Als er een toernooi plaatsvond in het Waasland, werd dat van nabij opgevolgd en verslagen. Dat is nu wel geminderd, vind ik.”
Tennisspelers op het ITF- en Challengercircuit krijgen, in vergelijking met vroeger, nu meer media-aandacht volgens Wauters. “In mijn tijd was er natuurlijk het internet niet zoals we dat vandaag de dag kennen. Als je iets wou weten, las je dat in de krant of op Teletekst. Het is wel fijn dat je het tennisgebeuren vandaag de dag zo nauwgezet kan volgen.”
“De internationale toernooien en de Challengers volg ik nog wel, maar meer en meer kom ik namen tegen waar ik geen gezicht meer op kan plakken. De Belgen hou ik wel nog nauwgezet in het oog. Het is leuk om hun evolutie te volgen.”
Stefan Wauters – Volgende week in deel 2
Volgende week neemt Wauters ons mee naar de periode waarin hij als sparringpartner van Kim Clijsters fungeerde. “Er was vooropgesteld om vijftien tot twintig toernooien per jaar te spelen, maar uiteindelijk bleef het bij ongeveer acht.” Verder geeft de gewezen Belgische prof zijn ongezouten mening over Clijsters’ (laatste) comeback en de huidige generatie Belgische talenten.
