Weken had ik samen met heel tennisminnend Vlaanderen toegeleefd naar het historische Davis Cup-weekend. Al bijna even lang wist ik dat ik deze ontmoeting niet zoals anders vanuit de perstribunes zou beleven, maar wel vanop de banken tussen de supporters van de We Are Tennis Fan Academy. En die Fan Academy maakte van het historische weekend een memorabel weekend. Het verhaal van undercovermissie #UndercoverRob.

“Je leert er supporteren”, dat is wat ik de mensen zei die me vroegen wat ik precies ging doen bij de We Are Tennis Fan Academy, een initiatief van BNP Paribas Fortis waarbij fans worden klaargestoomd om het Belgische team een heel weekend lang naar de overwinning te schreeuwen. Toegegeven, er was wel wat scepsis. Mensen aan wie ik de uitleg gaf, bekeken me raar of lachten me gewoonweg uit. En af en toe had ik zin om gewoon met hen mee te doen. Hoezo leren supporteren; dat kan toch niet zo moeilijk zijn? Toen ik eenmaal op de bootcamp in Merelbeke beland was, moest ik mijn mening echter al snel herzien.

Het was donderdag 26 november, rond de klok van zes. Het plan was om het hele weekend undercover als een echte fan deel uit te maken van de We Are Tennis Fan Academy. Aan het station van Merelbeke kwam ik al meteen twee lichtelijk verdwaalde meisjes tegen. Het was meteen raak: ja ze kwamen ook voor de Davis Cup, maar nee ze kenden de weg ook niet. Vriendjes maken: check! Even later kwam ik echter al meteen in een lastig parket te zitten. Of ik ook niet zo’n filmpje had geüpload en of ik het niet kon laten zien? Na twee minuten werd #UndercoverRob al #UncoveredRob.

Op de bootcamp werd ons aangeleerd hoe we moesten supporteren. Na vele jaren van ervaring als fervente tennis- en volleybalspeler en -supporter was ik er van overtuigd dat ze mij niets meer gingen konden bijbrengen. Maar oh boy, wat zat ik er naast. Als lid van de spionkop moesten we namelijk rekening houden met de vaste fanclubs, de Les Davis’et op kop. We moesten samen zingen, samen schreeuwen en vooral ook samen bewegen. Alle strijdkreten moesten gekend zijn, inclusief de juiste bewegingen. Tot overmaat van ramp waren de meeste van die kreten in het Frans, maar wist ik veel wat iets als “péter” betekende… Gelukkig was er la maman – oftewel mama Darcis – die ons alles piekfijn uitlegde. Op een uurtje tijd wisten we allemaal dat we de tegenstanders verpulverden als we “On va tout péter” zongen en dat je daarbij je open hand in een schuine beweging op en neer moest laten gaan.

Maar de bootcamp was naast zingen nog zo veel meer. “Tous ensemble, tous ensemble” bleken allesbehalve lege woorden te zijn. Een hele avond lang maakten we plezier: mannen en vrouwen, Nederlands- en Franstaligen, nieuwelingen en anciens, Belgen, Britten en zelfs Fransen; alles door elkaar. Hoezeer we ook van elkaar verschilden, we hadden allemaal tennis als een gemeenschappelijke passie. Al snel voelde je je helemaal verbonden aan een groep met de meest uiteenlopende mensen, en dat gevoel zou het hele weekend niet meer weggaan. BNP Paribas Fortis, en meer specifiek de We Are Tennis Fan Academy, was er in geslaagd om op enkele uren een hecht blok supporters te creëren. En dan moest het Davis Cup-weekend nog van start gaan!

Op dag twee startte het echte werk. We – de ene met al wat kleinere oogjes en wat meer hoofdpijn dan de andere – werden met de bus naar Flanders Expo geleid en kregen al snel de aandacht van vele fans toen we al luid scanderend richting tribunes liepen. Kippenvel bleef dan ook niet lang uit. Het zou niet de laatste keer geweest zijn. Ik had me vooraf voorgenomen mijn stem wat te sparen, maar na twee punten was dat voornemen al snel van tafel. Ik kon niet anders in een kolkende menigte van tennisfans die allemaal minstens even fanatiek waren als ik. Collegiaal naast de spionkop van de Britten. Meer dan elkaar te beconcurreren en de occasionele yell battle smulden we allemaal van het voorgeschotelde tennis. De liefde voor het tennis oversteeg het competitiegevoel. Getuige daarvan: de Britse sokken gespot bij een Belgische We Are Tennis Fan (moet daar niet voor gepompt worden, coach T.?).

Uiteindelijk ging de titel verdiend naar Groot-Brittannië, maar het was geen gevoel van ontgoocheling dat overheerste. We hadden net een van de meest geweldige weekends achter de rug, en zowel onze spelers als wijzelf hadden alles gegeven. De taaie Andy Murray bleek gewoon te sterk, en elke fan die ik daarna sprak had geen enkel probleem om dat toe te geven. Nee, waar het echt over ging, was over het fenomenale tennis dat we tijdens het weekend hadden gezien. Ook de Britten waren groot in hun overwinning. Geen in your face-momenten, maar enkel gelukwensen en felicitaties. Voor David Goffin, voor Ruben Bemelmans, voor onze sportiviteit, voor onze gastvrijheid en voor de sfeer die we samen creëerden. Niet uitzonderlijk zag je Belgische supporters meedoen aan de aanstekelijke Engelse deuntjes (“Andy, Andy, Andy Murray” of “I believe that we will win”) terwijl zij op hun beurt naarstig Franse woordjes zoals péter probeerden te leren.

Uiteindelijk was de We Are Tennis Fan Academy niet zozeer een opleiding om te leren supporteren, maar eerder een les in sportbeleving hoe het écht moet: Samen met je tegenstanders, samen met de spelers, in goede en slechte tijden, op belangrijke en minder belangrijke momenten; tous ensemble je spelers naar een hoger niveau schreeuwen. Het gevoel dat je steun ook echt helpt en het gevoel dat de spelers het ook echt appreciëren, dat is waar je het voor doet. Het werd een onvergetelijke ervaring, met enkel hoogtepunten. Een ervaring die dankzij BNP Paribas Fortis voortaan ook aan mijn sleutels zal hangen. Mocht ik er voor dit weekend nog aan twijfelen, nu weet ik het zeker: tennis is de mooiste sport ter wereld. Voor het eerst in mijn leven hoop ik gebuisd te zijn, gewoon zodat ik het nog eens kan doen. Dus BNP Paribas Fortis en coach T., mag ik in maart terugkomen?

Mocht ik er voor dit weekend nog aan twijfelen, nu weet ik het zeker: tennis is de mooiste sport ter wereld.